uzun zamandır dışarıya kapalı olan blogumu bugun açmaya karar verdim; neden bilmiyorum aslında,yine aynı zımbırtıları yazıcam buraya belki, mutlu olduğum gunlerde sayfa boş kalıcak, canım acıdığında yine doldurucam deli gibi anlamsız cumleler, peşi sıra gelen kelimelerle ama işte ne bileyim; birşeyler yazmak isterke insanın canı, kağıt kalem her ne kadar gerekli olsa da bazen duşunceler parmaklardan hızlı olmakta; klavye bu bağlamda en etkili yol.